وقتی آفتاب پرست در شلوغی ابوعطا می خواند!

مناقشه بر سر مالکیت پروژه های شبکه نمایش خانگی بالا گرفته و دو طرف دعوا برای سهم خواهی بیشتر از این بستر درآمدزا، دایره گچی قفقازی را ترسیم کرده اند که گویا این بار هیچکدام قصد رها کردن دست کودک را ندارند.

دوگانه های متضاد «ساترا و پلتفرم ها» یا «ارشاد و صداوسیما» این روزها دیگر به همین مرزبندی ساده خلاصه نمی شود و نزاع بر سر مالکیت پروژه های شبکه نمایش خانگی حتی به رقابت بین خود پلتفرم ها هم کشیده شده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اعتراض های اخیر بر سر تغییر بیلبوردهای «شبکه مخفی زنان» توسط ارشاد به رغم داشتن مجوز از ساترا و انتقاد از نداشتن مجوز برای بیلبوردهای سریال «یاغی»، توقیف «جیران» به دلیل شکایت یک شاکی خصوصی، بازنشر مصاحبه ای قدیمی از مدیر یکی از پلتفرم ها با موضوع تذکر صداوسیما به سریال «خاتون»، همه و همه نمونه هایی مصداقی از مناقشه ای است که شاید «نظارت بر محتوا و کیفیت تولیدات شبکه نمایش خانگی»، آخرین دغدغه اش باشد.

در همین فضا که این روزها بسیاری داعیه دار نظارت بر آن شده اند، پروژه هایی هم فرصت تولید و پخش یافته اند که محتوای آنها به لحاظ میزان خشونت و یا بهره گیری از الفاظ رکیک و شوخی‌های جنسی با کمتر استانداردی مطابقت دارد. نکته اینجاست که این سریال ها که به صرف درج رده بندی سنی در توضیحات پروژه بسنده می کنند، به قصد فروش بیشتر اغلب از محتوای طنز و بازیگران محبوبی بهره می گیرند که اتفاقا بیش از همه در بین کودکان و نوجوانان پرطرفدار هستند. ضمن اینکه همین بخش های پرسش برانگیز، در قالب ویدئوهایی کوتاه از طرف خود سازندگان پروژه (به قصد تبلیغ) یا تماشاگران (به قصد شوخی) در فضای مجازی دست به دست می شود تا این صحنه ها برای کمتر کسی از دست رفته باشد!

چگونه آسیب حاصل از سریال ها را به حداقل برسانیم؟

خبرنگار ایران اکونومیست برای پرسش درباره راه های به حداقل رساندن آسیب احتمالی تماشای پروژه های اینچنین، سراغ سهیل رضایی، کارشناس مسایل اجتماعی رفته است که او راهکار طبقه بندی سنی پروژه ها را پیشنهاد می دهد.

هرچند که مخاطب بزرگسال هم گاه در مقابل تماشای برخی صحنه های این سریال ها چه به لحاظ خشونت و چه به لحاظ نحوه به کارگیری شوخی های جنسی تاب نمی آورد. ضمن اینکه تجربه اخیر سامانه نمایش آنلاین دیزنی پلاس مبنی بر قرار دادن آثار با درجه سنی «R» (محدود) که با انتقاد شدید شورای تلویزیون والدین آمریکا همراه شد، نشان داد که درجه بندی سنی برای نمایش برنامه های اینچنین شرطی لازم، اما کافی نیست.

با این همه رضایی ـ کارشناس مسایل اجتماعی ـ در این زمینه معتقد است: «ما چه بخواهیم و نخواهیم از ادبیات طنز آمیخته با هجو به عنوان یک مکانیسم ارتباطی در فیلم ها و سریال ها استفاده خواهد شد و دغدغه ما می‌تواند طبقه سنی باشد.»

او اظهار می کند، «ما می‌توانیم به نظام فیلم‌سازی بگوییم طبقه سنی را در نظر بگیرد؛ مثل همه‌جای دنیا که این کار را می‌کنند، زیرا این ادبیات در گروه سنی بزرگسال استفاده می‌شود» و سپس ادامه می دهد: بخشی از طنز، هجو است. بخشی از کمدی و شوخی بزرگسالان همین است و در این طبقه‌بندی قرار می‌گیرد؛ البته که آن هم محیط مخصوص به خود را دارد. بعضی می‌پسندند و بعضی حریم را رد می‌کنند. این چیزی است که ما از آن خرده می‌گیریم، در همه مکان‌ها صدق نمی‌کند و اگر به آن اختیار می‌دهیم باز در هر ابعاد و موقعیتی صدق نمی‌کند. این یک تعریف فضا و زمان را شامل می‌شود و من به این قائل هستم که ماجرا را به شکل کلی صاحب مشکل نمی‌دانم اما باید قبل از پخشِ این دست سریال‌ها هشدار داده شود.

سهیل رضایی

او با اشاره به اینکه تولید مطلب فاخر در کنار تولید عامه‌پسند وجود دارد، می گوید: باید یادمان باشد که تمام مخاطبان ما، مخاطبان شبکه چهار نیستند. من همیشه این جمله یادم می‌ماند که جامعه اطراف من می‌تواند فاخر باشد اما باید یادمان باشد که وقتی تولید محتوا در سطح ملی انجام می‌شود باید تنظیماتی داشته باشد و طبیعتا تعدادی فیلم و سریال وجود دارد که در دسته‌بندی زرد قرار می‌گیرد و این به مفهوم بی‌نیازی از آن نیست. وجودشان لازم نیست اما طبیعی است، زیرا نمی‌توان در تمام لحظه‌ها فاخر زیست.

الفاظی که در «آفتاب پرست» استفاده می شود، سهوی است

خبرنگار ایران اکونومیست در ادامه این گزارش، سراغ نویسنده یکی از این سریال های شبکه نمایش خانگی رفته است که این روزها ویدئوهای شوخی های آن در فضای مجازی به کررات دست به دست و از سوی عده ای به انتقاد گرفته می شود.

امیر برادران، نویسنده سریال شبکه نمایش خانگی «آفتاب پرست»، پیشتر نگارش سریال های کمدی چون «مسافران»، «ساختمان پزشکان» و «هیولا» را در کارنامه داشته است. او درباره اصطلاحات و شوخی هایی که در سریال «آفتاب پرست» استفاده می شود و بعضا ممکن است انتقاداتی هم به آن وارد باشد، می گوید: به نظرم این سریال یک کار پاک و پاکیزه است و اگر به ندرت الفاظی هم استفاده می شود، سهوی است و هرگز به چشم بخشی از ساختار کمدی به آنها نگاه نمی کنیم!

برادران سپس تصریح می کند: چهارچوب های تلویزیون در رسانه خانگی هم اعمال می شود و ما فقط سعی کردیم در حد توان، تنوع شوخی ها را تا جایی که دست و بالمان باز است بالاتر ببریم و خواهشم این است به حاشیه کشیده نشویم چون واقعاً حاشیه نداریم. ما در «آفتاب پرست» نه از شوخی های جنسی استفاده کردیم و نه یک سکانس در میان رقص و پایکوبی بی ارتباط با روند داستانمان داریم. ما سعی کردیم برای مخاطب یک کار پاکیزه انجام دهیم.

این فیلمنامه نویس و طنزپرداز در پاسخ به اینکه جامعه در شرایط فعلی چقدر به طنز و شوخی نیاز دارد؟ چنین می گوید: اتفاقاً جامعه ما باید این روزها به مسائل و مشکلات جدی تر نگاه کند و هر معضل و آسیبی با شوخی و طنز، عادی سازی نشود! ولی در مورد اینکه روحیه مردم نیاز به طنز و شوخی دارد، واقعا موافقم و باید این شادی و تفریح را در برنامه‌هایمان داشته باشیم و فکر می کنم جای اکثر این شوخی ها و شادی ها در همین سریال هاست!

امیر برادران

برادران در ادامه همین مطلب خاطرنشان می کند: قطعاً ما هم در کارمان ملاحظات داریم. برای سریال «آفتاب پرست» هم من به عنوان نویسنده و هم آقای برزو نیک‌نژاد به عنوان کارگردان، سعی می کنیم تا جایی که امکانش هست برای مردم پاکیزه کار کنیم؛ ضمن اینکه بازخوردها از سریال «آفتاب پرست» به لطف خدا تاکنون بسیار عالی بوده و مردم استقبال کردند و کار را دوست داشتند. به نظرم این جای امیدواری و خوشحالی دارد که ما در جایی قرار گرفتیم که با سریال های ماهواره ای رقابت کنیم. امیدوارم این اتفاق ادامه داشته باشد.

او سپس در پاسخ به اینکه چرا سریال «آفتاب پرست» برای تلویزیون ساخته نشد؟ توضیح می دهد: من خودم بعد از سریال «باخانمان» که مورد استقبال هم قرار گرفت، هیچ تماسی از سوی تلویزیون نداشتم. گویا تلویزیون فعلا تصمیم جدی برای ساخت سریال های کمدی و طنز ندارد، ما هم به سیاست‌هایشان احترام می گذاریم.

امیر برادران در پایان درباره روند تولید و پخش سریال «آفتاب پرست» می گوید: تولید این مجموعه کمدی همچنان ادامه دارد. دو ماه و نیم است کارمان را شروع کرده‌ایم و فعلا تمام نشده است. نگارش سریال هم تکمیل نشده و همزمان در حال انجام است و از تمام عوامل سازنده که برای پخش به موقع سریال تلاش زیادی به خرج می دهند تشکر می کنم.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: محتوای تولیدات شبکه نمایش خانگی ، خشونت در سریال های شبکه نمایش خانگی

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: خشونت در سریال های شبکه نمایش خانگی شبکه نمایش خانگی استفاده می شود آفتاب پرست پروژه ها سریال ها شوخی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۶۱۰۷۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

شیدا یوسفی بازیگر «زودیاک»: دوستداران قصه‌های واقعی رئالیتی‌شو ها را می‌بینند

شیدا یوسفی که تجربه بازی در سینما، تلویزیون، تئاتر و شبکه خانگی را در کارنامه‌اش دارد، پیش از شروع فعالیت حرفه‌ای خود در سینما و تئاتر در حوزه منشی صحنه مشغول بوده و نخستین تجربه حرفه‌ای خود و بستر معرفی‌اش به جامعه را سریال «ممنوعه» می‌داند.

این هنرمند پس از حضور در تلویزیون، وارد پلتفرم‌های شبکه خانگی شده و تا امروز در رئالیتی‌شوها و سریال‌های مختلفی نقش‌آفرینی کرده و بازیگری را به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کند. حضور او در فصل دوم گیم‌شوی «زودیاک» بهانه‌ای شد تا با او به گفت‌وگو بپردازیم.

چه شد در گیم‌شوها حضور پیدا کردید؟ 

این روزها بازی مورد علاقه‌ام مافیاست. نخستین باری که بازی در «شب‌های مافیا» را تجربه کردم، شرکت‌کنندگان برنامه فقط خانم‌ها بودند که با یک ماه تمرین، بازی را یاد گرفتم. از آن زمان هم در همه مسابقات مافیا حاضر بودم. از سری اول «زودیاک» به بعد هم، هفته‌ای دو بار جدا از تمرینات با بچه‌ها جمع می‌شویم و بازی می‌کنیم و این بازی برایم بسیار جذاب شده در حدی که گاهی در دورهمی‌های خانوادگی حوصله‌ام سر می‌رود و دوست دارم با دوستانم مافیا بازی کنم.

با کدام فیلم یا سریال به مردم معرفی شدید؟

به نظر خودم سریال «ممنوعه» سبب معرفی من به مردم شد که نخستین کارم در شبکه خانگی بود. در این سریال جزو نقش‌های اصلی بودم که سبب شد بیشتر دیده شوم. البته طبق تجربیات من تا امروز، مخاطبان صداوسیما و نمایش خانگی دو دسته کاملاً مجزا از هم هستند. به عنوان مثال در شهرستان‌ها جوانان من را به واسطه حضورم در «شب‌های مافیا» یا «مافیا زودیاک» و حتی «ممنوعه» که تماماً تولید شبکه نمایش خانگی هستند می‌شناسند اما افراد مسن‌تر به واسطه نقشم در سریال‌های صداوسیما با من آشنا هستند.

شما در صداوسیما هم سابقه حضور در سریال‌های پرمخاطبی مثل «نون‌خ»، «بچه مهندس» و آثار دیگر را دارید، به عنوان یک بازیگر، حضور در صداوسیما برای شما دلنشین‌تر است یا در نمایش خانگی؟

هر کدام از این مدیوم‌ها مزایای خوش را دارد، اما مسائلی هست که شاید در هیچ کجای دنیا از لحاظ مناسبات دغدغه بازیگران نباشد مثلاً طراحی لباس یا گریم در صداوسیما بسیار سختگیرانه است اما در شبکه نمایش خانگی بازیگران فضای آزادتری دارند. بازی در محصولات پلتفرم‌های نمایش خانگی جذابیت خودش را دارد. مخاطب ایرانی این روزها درگیر برنامه‌ها و سریال‌های خانگی شده و مورد پسندش است حتی به نظرم در جامعه امروز مردم به حدی دغدغه فکری دارند که سریال‌های طولانی را پس می‌زنند و به دنبال مینی‌سریال‌ها می‌روند و آن‌ها را راحت‌تر می‌پذیرند.

تکرار ساخت رئالیتی‌شو در مورد بازی مافیا مخاطب را خسته نمی‌کند؟

شخصاً «زودیاک» را از تمام بازی‌های مافیا بیشتر دوست دارم و فکر می‌کنم کسی که بازی مافیا را دوست داشته باشد درگیر این سناریو و این برنامه می‌شود. یکی از جذابیت‌های این بازی این است که حتی اگر بازیکن حرفه‌ای هم باشید، ممکن است در روند بازی دچار اشتباه‌های جبران‌ناپذیری بشوید که این دقیقاً مثل زندگی ماست که سراسر تجربه است و قطعاً از اشتباهاتمان درس بیشتری می‌گیریم. ضمن اینکه مافیا بازی خسته‌کننده‌ای نیست زیرا حتی در جمع‌های خصوصی هم هیچ وقت دست‌ها تکراری نمی‌شود و همیشه بازی‌ها و اتفاق‌های جدید رخ می‌دهد.

از طرفی هم فکر می‌کنم بازی خانم‌ها و آقایان با یکدیگر روند برنامه را بهتر کرده چون معمولاً در بازی، خانم‌ها کمتر به هم اعتماد می‌کنند یا با هم تعارف و رودربایستی دارند اما زمانی‌ که در بازی خانم‌ها و آقایان کنار هم حضور دارند، بازی حرفه‌ای‌تر می‌شود. همچنین حضور شخصیت‌های معروف ورزشی یا اهالی موسیقی در برنامه، مخاطبان برنامه را بیشتر کرد. «زودیاک» بستری برای مخاطب ایجاد کرد تا رفتار و احساس افراد مورد نظر را ببیند و آن را حس کند.

در گذشته بسیاری از هنرمندان با این تفکر که حضور در رئالیتی‌شو می‌تواند آینده شغلی آن‌ها را تهدید کند در این برنامه‌ها شرکت نمی‌کردند، امروز این تصور چقدر تغییر کرده است؟

برای پاسخ به این پرسش از خودم مثال می‌زنم، من در حوزه بازیگری تحصیلات آکادمیک دارم و قطعاً شغل خودم را بازیگری می‌دانم اما دوست دارم در برنامه‌های اینچنینی نیز حضور داشته باشم. برنامه‌های رئالیتی‌شو جذابیت‌های خاص خود را دارند که علاوه بر سرگرمی و جذابیت، از لحاظ اقتصادی نیز برای شرکت‌کنندگان قابل توجیه است که با توجه به وضعیت خود مجاب به حضور در این برنامه‌ها بشوند. گذشته از این مسائل، همان طور که خانم «شبنم مقدمی» در رئالیتی‌شو «صداتو» به عنوان داور حضور دارد یا «محسن کیایی» به عنوان مجری به این برنامه می‌آید، به همین صورت تمام بازیگران کم‌کم به سمت این برنامه‌ها خواهند آمد زیرا رئالیتی‌شوها معمولاً مورد پسند مردم واقع می‌شوند و مگر غیر از این است که ما بازیگران یکی از اهداف اصلیمان سرگرم کردن مردم و ساخت اوقاتی خوش است؟ مثلاً مردم در برنامه «صداتو» به صدای یک شخص عادی که در نانوایی کار می‌کند اما صدای خوبی دارد و آواز می‌خواند گوش می‌کنند و لذت می‌برند، بنابراین کسی که دوست دارد قصه بشنود تماشای برنامه‌های رئالیتی‌شو را انتخاب می‌کند.